Jesteś osobą LGBT+? Masz w nas sojuszników!

Nasza nowa kampania „LGBT+ja” podejmuje problem przemocy wobec nieheteronormatywnych i transpłciowych nastolatków, którzy na ogromną skalę doświadczają w Polsce krzywdzenia. Wielu z nich przemoc towarzyszy właściwie wszędzie: w szkole i w domu, w miejscach publicznych i na ich prywatnych kontach w portalach społecznościowych. W wulgarnych hasłach wypisanych na murach, hejterskich komentarzach w internecie, dwuznacznych spojrzeniach i dowcipach rówieśników.

Jest to efektem m.in. zaniedbań w zakresie edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej, podsycania postaw homofobicznych oraz ograniczonego obywatelskiego reagowania na krzywdę osób LGBT+.

Złe i okrutne słowa, na które nikt nie reaguje, brak działań profilaktycznych, granie kartą homofobii dla interesów politycznych stopniowo tworzą coraz większą przestrzeń dla aktów agresji i innych form dyskryminacji. Obojętność i brak dyskusji na temat praw mniejszości stają się de facto przyzwoleniem na krzywdę, również dzieci i młodzieży – mówi dr Monika Sajkowska, prezeska Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.

W Polsce i w Europie

Skalę problemu pokazują m.in. badania Kampanii Przeciw Homofobii, według których ponad dwie trzecie badanych (70%) doświadczają różnych form przemocy. 70% żyjących w Polsce nastolatków LGBT+ czuje się osamotnionych, jedynie 25% znajduje pełną akceptację u swoich matek, jeszcze mniej (12%) u ojców. U 50% występują nasilone lub silne objawy depresji. 69% osób uczestniczących w badaniu KPH rozważało samobójstwo, przy czym 12% bardzo często.  Dramatyczną sytuację młodzieży LGBT+ w Polsce potwierdzają telefony i wiadomości kierowane przez osoby należące do tej mniejszości do 116 111 - telefonu zaufania dla dzieci i młodzieży.

Młodzi ludzie LGBT+, którzy szukają u nas wsparcia, opowiadają o przemocy rówieśniczej, ale też o przemocy ze strony dorosłych – również tych najbliższych: rodziców, nauczycieli. Mówią o osamotnieniu i braku nadziei. W wielu sytuacjach nie czują się bezpiecznie, brakuje im przestrzeni do bycia sobą. Bardzo dużo takich telefonów odebraliśmy w czasie ostatniej kampanii prezydenckiej. Dzieci pytały nas nawet, czy przypadkiem nasz telefon nie jest jeszcze jedną strefą wolną od LGBT – mówi Oliwia Pogodzińska, pracująca w telefonie zaufania dla dzieci i młodzieży Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę.

Opublikowany w 2020 r. międzynarodowy raport European Union Fundamental Rights Agency pokazuje, że sytuacja polskich uczniów i uczennic LGBT+ jest znacznie gorsza niż ich nieheteronormatywnych i transpłciowych rówieśników w innych państwach UE. Zaledwie 18% respondentów z Polski będących w wieku 15-17 lat stwierdziło, że system edukacji, przynajmniej w pewnym zakresie, odnosi się do tematyki związanej z osobami LGBT+ w pozytywny lub wyważony sposób (średnia dla pozostałych państw unijnych to 33%).

Ponadto jedynie co trzeci z badanych nastolatków LGBT+ z Polski stwierdził, że w szkole może liczyć na wsparcie i uznanie swojej orientacji psychoseksualnej i tożsamości płciowej, podczas gdy w pozostałych państwach Wspólnoty takiej odpowiedzi udzielił średnio co drugi uczeń.

Większość to świadkowie

Sprzeciw wobec przemocy i promowanie sojuszniczych postaw u dzieci i młodzieży są podstawą większości realizowanych aktualnie działań profilaktycznych poświęconych przemocy rówieśniczej. Autorzy kampanii „LGBT+ja” uznali, że taki kierunek działań będzie zasadny również w odniesieniu do problemu przemocy homofobicznej i transfobicznej, biorąc pod uwagę skalę problemu, osamotnienie osób pokrzywdzonych oraz zły klimat społeczny budowany na nieprawdziwych przesłankach i stereotypach.

Nastolatki LGBT+ często opowiadają o nauczycielach – albo tym jednym nauczycielu – o rówieśnikach – albo nawet jednym rówieśniku – którzy ich wspierają. Mówią, że dzięki nim wstają rano do szkoły, nie poddają się, żyją. Ogromna skala homofobicznej i transfobicznej przemocy rówieśniczej nie oznacza, że dopuszcza się jej większość nastolatków. Przeciwnie, absolutna większość to świadkowie – często otwarci, bez uprzedzeń. Niestety jednak stosunkowo rzadko reagują na przemoc. Celem naszej kampanii jest uruchomienie postawy sojuszniczej – pokazanie, jak trudna jest sytuacja ich rówieśników LGBT+, jak wiele może zmienić wspieranie ich i jak o nie zadbać – mówi Łukasz Wojtasik z Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę, koordynator kampanii „LGBT+ja”.

Dlaczego i jak wspierać

Kampania „LGBT+ja” jest adresowana do młodzieży i realizowana pod hasłami: „Masz we mnie sojusznika”, „Masz we mnie sojuszniczkę”.  Została przygotowana przez  Fundację Dajemy Dzieciom Siłę we współpracy z agencją reklamową BBDO. Powadzona jest głównie w internecie – w serwisach społecznościowych Instagram, TikTok, Facebook. W 90-sekundowym spocie i serii krótkich filmów podpatrujemy rozmowy nastolatków o tym, dlaczego i jak należy wspierać rówieśników LGBT+. Kampanii towarzyszą również grafiki oraz seria postów pogłębiających ideę sojusznictwa i tłumaczących, jak nastolatki mogą ją na co dzień realizować w stosunku do swoich rówieśników.
Organizatorzy zachęcają również dorosłych do wspierania idei kampanii wśród młodzieży oraz deklarowania wsparcia dla nastolatków LGBT+ – poprzez podejmowanie tematyki kampanii podczas lekcji, rozmowy z własnymi dziećmi, stosowanie nakładek na zdjęcia profilowe w serwisach społecznościowych, udostępnianie postów, stosowanie hasztagu #LGBTplusJA. Swoje prywatne wsparcie dla kampanii zadeklarowali aktorzy występujący w spotach kampanijnych oraz wielu influencerów. Powstała też dedykowana akcji strona, gdzie będą dostępne materiały edukacyjne.

Projekt jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach instrumentu „Łącząc Europę”.

Co znaczy być sojusznikiem rówieśników LGBT+

Idea sojusznictwa promowana w ramach akcji „LGBT+ja” opiera się na serii prostych zasad rozwijanych w kampanijnej komunikacji z młodzieżą, m.in.:

1. Pokazuję, że wspieram osoby LGBT+. Wiem, że to ważne. 
2. Staję po stronie osób LGBT+. Mówię, że jestem. Pytam, jak mogę pomóc.
3. Reaguję na przemoc wobec osób LGBT+. Zgłaszam. Szukam pomocy.  
4. Nie śmieję się z homofobicznych żartó  Reaguję na nie sprzeciwem. Tłumaczę, dlaczego nie powinno się z nich śmiać i ich powtarzać.
5. Nie lajkuję treści dyskryminujących osoby LGBT+. Wyrażam swój sprzeciw, piszę, że to nie jest OK. 
6. Uczę się, co to znaczy należeć do mniejszości. Chcę lepiej rozumieć. Rozmawiam z tymi, którzy myślą inaczej. 
7. Obalam stereotypy na temat osób LGBT+. Rozmawiam z tymi, którzy myślą inaczej. 
8. Mówię wprost: LGBT to nie ideologia. LGBT+ to ludzie.