Umieszczenie problemu nieletnich sprawców w bazie dotyczącej krzywdzenia dzieci ma dwojakie uzasadnienie. Po pierwsze, jest uzasadnione za względu na to, że coraz częściej mamy do czynienia z przemocą rówieśniczą, tzn. sytuacją gdy dziecko krzywdzi drugie dziecko. Po drugie dlatego, że na arenie międzynarodowej, zwłaszcza europejskiej, coraz głośniej mówi się o konieczności stworzenia standardów postępowania z nieletnimi sprawcami, tak by poprawić ich obecną sytuację.

§ 3 – kto obcuje płciowo z małoletnim lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej albo doprowadza ja do poddania się takim czynnościom albo ich wykonania, nadużywając zaufania lub udzielając w zamian korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat.

Określenie “tortury” oznacza każde działanie, którym jakiejkolwiek osobie umyślnie zadaje się ostry ból lub cierpienie, fizyczne bądź psychiczne, w celu uzyskania od niej lub od osoby trzeciej informacji lub wyznania, w celu ukarania jej za czyn popełniony przez nią lub osobę trzecią albo o którego dokonanie jest ona podejrzana, a także w celu zastraszenia lub wywarcia nacisku na nią lub trzecią osobę albo w jakimkolwiek innym celu wynikającym z wszelkiej formy dyskryminacji, gdy taki ból lub cierpienie powodowane są przez funkcjonariusza państwowego lub inną osobę występującą w charakterze urzędowym lub z ich polecenia albo za wyraźną lub milczącą zgodą.

Dzieci, które są ofiarami lub świadkami przestępstw często występują w postępowaniu karnym. Nie zawsze można bowiem uniknąć przesłuchania dzieci, ich kontaktu z organami ścigania – to co mają do powiedzenia jest zbyt ważne dla toczącego się postępowania. Dziecko uczestniczące w procedurach karnych potrzebuje pomocy dorosłych, ponieważ tylko za ich pośrednictwem może wykonywać przysługujące mu prawa.

Podstawowym prawem dziecka jest prawo do wychowywania się i dorastania w rodzinie. W przypadku, gdy dziecko pozbawione jest naturalnej ochrony ze strony rodziców (z różnych powodów, m.in. braku danych o rodzicach lub rażących zaniedbań ze strony rodziców w stosunku do dziecka), państwo jest zobowiązane zapewnić dziecku opiekę. To prawo jest bardzo silnie podkreślane zarówno w konstytucji jak i ustawach szczególnych, a także w aktach międzynarodowych.

Dzieci pozbawione opieki rodzicielskiej umieszczane są w pierwszej kolejności w rodzinie zastępczej. Jeśli nie ma takiej możliwości trafiają do innych placówek opiekuńczo-wychowawczych, w których co do zasady oczekują na rodzinę zastępczą, poprawę sytuacji rodziców biologicznych lub na przysposobienie. Formą pośrednią pomiędzy domem dziecka a rodziną zastępczą jest placówka opiekuńczo-wychowawcza typu rodzinnego, czyli tzw. Rodzinny Dom Dziecka.

Example short description